Αναδρομή

Και νοσταλγεί τις νύχτες τις ηδονικές,
πόσο εκείνης της μορφής η αίσθηση
στην όψη της, της λείπει!
Είναι παρών όμως, μέσα της θρηνεί,
και τις πρώτες, τις ώρες της χαράς
ακόμα ψάχνει.
Και νοσταλγεί, κι έχει χαθεί στις μέρες
όπου το όνειρο που ποτέ δεν είχε δει ξυπνούσε.
Κρατάει στο χέρι της σφιχτά
λέξεις, εικόνες και λεπτά που έγιναν
της ψυχής της αγαπημένα.
Τα όνειρα που η καρδιά γεννά
σαν το σκοτάδι φωτίζει το δωμάτιο,
της ύπαρξης μας είν’ τα πρώτα.
Έπιασα την άκρη
την τράβηξα στην αρχή,
το νήμα της αγάπης δεν έχει τέλος