Εσένα

Περπατώ ξανά μονάχος
και χάνομαι στους δρόμους
που σε συναντούσα.
Δρόμους πια ανύπαρκτους,
αφού δίχως εσένα
μόνο σαν όνειρο τους βλέπω.

Πώς πέρασαν τα χρόνια
δεν μπορώ να φανταστώ.
Στης σκέψης σου τα λιμάνια
τα φεγγάρια αλλάζουν δίχως να καταλάβω.
Όπως όταν ήμασταν μαζί.

Οι άνθρωποι είναι τρελοί.
Μας σκότωσε το εγώ.
Εγώ δεν έχω πια σκοπό
τα βράδια να παλεύω.

Μετά από εσένα,
εσύ Μαριάνθη μου παντοτινή.
Γιατί πάντα αυτό που θέλω
είναι αυτό που θέλω από πάντα,
εσένα.

Φτερουγίσματα

Καθισμένος στου ονείρου την πλώρη
αγναντεύω του γιαλού τις πληγές
που σαν φάντασμα, σαν μάγισσας κόρη
συνθλίβεις των παιδιών τις καρδιές.

Μια παραίσθηση έχω απόψε
που γλυκά μου τρυπά το μυαλό
μες τη σκέψη μ’ αφήνεις και τρέχεις
και ψάχνω παντού να σε βρω.

Σαν την άνοιξη που ‘φυγε πάλι
τις μάντρες τ’ ανέμου πηδάς
μες του Άδη την άδεια την πόλη
σαν χάνεσαι φλόγες πετάς.

Κάθε φορά

Κάθε φορά που ερωτευόμουνα,
κάθε φορά που αγαπούσα,
κάθε φορά ανασταινόμουνα,
κάθε φορά πονούσα.

Το πρωινό το φως πεθύμησα

Το πρωινό το φως πεθύμησα
που με ξυπνούσε,
μέσα στα σφαλιστά της μάτια μ’ ακουμπούσε.
Και κράταγα δεμένη την αναπνοή μου πάνω στο ροδαλό λαιμό της,
από της προηγούμενης ακόμα νύχτας χαδιού ανάμνηση στο κορμί της να μοσχοβολάει,
ως έρωτα ζεστό σημάδι.


Ήταν μόνο πριν μια στιγμή,
κι αυτή ξυπνούσε, νεογέννητο παιδί μέσα στην κούνια,
τα αβράδιαστα τα βλέφαρα της σήκωνε στον κόσμο.
Αγαλλίαση πρωτόγνωρη ‘κεινο το βλέμμα με σκιρτούσε.
Μαζί, τα πυρωμένα μάγουλα,
της ζωής η πιο τρανή απόδειξη.


Όταν ο χρόνος γινόταν ταίρι με τη σιωπή,
τότε τα δάχτυλα δενόταν απαλά,
όπως ο αγέρας στην έρημο την άμμο ακουμπά.Καινούριους αμμόλοφους ευτυχίας τα πρώτα χαμόγελα να σχηματίζουν, άλλο το σχήμα μα, ίδια η αφή.

Αναδρομή

Και νοσταλγεί τις νύχτες τις ηδονικές,
πόσο εκείνης της μορφής η αίσθηση
στην όψη της, της λείπει!
Είναι παρών όμως, μέσα της θρηνεί,
και τις πρώτες, τις ώρες της χαράς
ακόμα ψάχνει.
Και νοσταλγεί, κι έχει χαθεί στις μέρες
όπου το όνειρο που ποτέ δεν είχε δει ξυπνούσε.
Κρατάει στο χέρι της σφιχτά
λέξεις, εικόνες και λεπτά που έγιναν
της ψυχής της αγαπημένα.
Τα όνειρα που η καρδιά γεννά
σαν το σκοτάδι φωτίζει το δωμάτιο,
της ύπαρξης μας είν’ τα πρώτα.
Έπιασα την άκρη
την τράβηξα στην αρχή,
το νήμα της αγάπης δεν έχει τέλος