Το πρωινό το φως πεθύμησα
που με ξυπνούσε,
μέσα στα σφαλιστά της μάτια μ’ ακουμπούσε.
Και κράταγα δεμένη την αναπνοή μου πάνω στο ροδαλό λαιμό της,
από της προηγούμενης ακόμα νύχτας χαδιού ανάμνηση στο κορμί της να μοσχοβολάει,
ως έρωτα ζεστό σημάδι.
Ήταν μόνο πριν μια στιγμή,
κι αυτή ξυπνούσε, νεογέννητο παιδί μέσα στην κούνια,
τα αβράδιαστα τα βλέφαρα της σήκωνε στον κόσμο.
Αγαλλίαση πρωτόγνωρη ‘κεινο το βλέμμα με σκιρτούσε.
Μαζί, τα πυρωμένα μάγουλα,
της ζωής η πιο τρανή απόδειξη.
Όταν ο χρόνος γινόταν ταίρι με τη σιωπή,
τότε τα δάχτυλα δενόταν απαλά,
όπως ο αγέρας στην έρημο την άμμο ακουμπά.Καινούριους αμμόλοφους ευτυχίας τα πρώτα χαμόγελα να σχηματίζουν, άλλο το σχήμα μα, ίδια η αφή.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment